...και ξάφνου βρέθηκα εκεί, μπρος στα ατέλειωτα μονοπάτια του μυαλού σου. Ξυπόλυτος, γυμνός και αβοήθητος, προσπαθώντας να τα διαβώ άλλοτε πάνω στα μυτερά αγκάθια που έστρωνε η σκέψη μου και άλλοτε να χάνομαι στα ευωδιαστά πέταλα που έστρωναν τα χέρια σου, χαρίζοντας μου στιγμές μέθεξης, σαγήνης και απόλυτης ηδονής. Με ύψωσες στο άπειρο, αφήνοντάς με να μεταλάβω από το ιερό δισκοπότηρο του κορμιού σου, αλλά δε με άφησες να συντριβώ. Αντίκρισα τη θλίψη, χάθηκα στα αδιέξοδα που έστησε η μιζέρια τους, μένοντας αδύναμος και σιωπηλός περιμένοντας τον μίτο της ψυχής σου να με οδηγήσει από τον λαβύρινθο, έξω στο φως της ύπαρξής σου…
